Η υπόθεση µε τη φρικτή κακοποίηση της ανήλικης στον Κολωνό, που συγκλόνισε την κοινή γνώμη, προσφέρεται για ποικίλους και βαθύτατους προβληματισμούς. Η πολλαπλή κακοποίησή της από άτομα της γειτονιάς της και από ενήλικες που ζούσαν στον ευρύτερο κοινωνικό της περίγυρο, προκαλεί σκέψεις για τις αθέατες αποτρόπαιες πτυχές που κρύβονται πίσω από ευυπόληπτους πολίτες, που δεν τους πιάνει το μάτι για τις δράσεις που αναπτύσσουν…
Από την άλλη, η ύπαρξη οικογενειών με προβλήματα οικονομικά –και όχι μόνον–, που αφήνουν τα παιδιά τους έρμαια, χωρίς επιμέλεια, είναι μια πτυχή της υπόθεσης που χτυπάει «καμπανάκι» για την ανυπαρξία κοινωνικών δομών και υποστήριξης παιδιών και ενηλίκων που έχουν ανάγκες.
Πάμε στο δικαστικό επίπεδο της φρικτής ιστορίας. Η Δικαιοσύνη σωστά αποφάσισε η δίκη να γίνει κεκλεισμένων των θυρών, λόγω της ανηλικότητας του θύματος και της βαριάς κακοποίησης που υπέστη. Υστερα από μακρά διαδικασία η εισαγγελέας πρότεινε αυτά που θεώρησε σωστά κατά τη γνώμη της. Η πρότασή της δεν ήταν απόφαση δικαστηρίου. Σε πολλά έγινε δεκτή, σε άλλα όχι. Ομως, η πρόταση ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, εμφανίστηκε η εισαγγελική λειτουργός ως υπερασπίστρια του βιαστή και ως εχθρός της μητέρας της ανήλικης, για την οποία σηκώθηκε κύμα συμπαράστασης.
Η απόφαση ήρθε να αποκαταστήσει τα πράγματα και να καταρρίψει όσα διατυπώθηκαν, ότι ο βασικός κατηγορούμενος είχε τις «άκρες» του και θα «έβγαινε λάδι». Το δικαστήριο τον καταδίκασε και συντάχθηκε με την εισαγγελέα σε πολλά και σε άλλα όχι. Σε ό,τι αφορά την αθώωση της μητέρας της ανήλικης, δικαστές και εισαγγελέας τάχθηκαν υπέρ της ενοχής της.
Οι ένορκοι ψήφισαν και την απάλλαξαν. Aν είχαν πειστεί με επιχειρήματα για την απαλλαγή της ή αν διαδραμάτισε για την ψήφο τους ρόλο η πίεση που ασκήθηκε για την υπόθεση από κοινωνικά δίκτυα, μέσα ενημέρωσης και κινητοποιήσεις, είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να το απαντήσει. Επιπλέον η απόφαση είναι απόφαση και καθ’ όλα σεβαστή.
Με αφορμή όμως αυτή την αποτρόπαιη υπόθεση, δεν μπορεί κανείς να μην οδηγηθεί σε σκέψεις για την πίεση που ασκείται στους απλούς πολίτες που συγκροτούν τα μεικτά ορκωτά δικαστήρια, τους ενόρκους δηλαδή, που έχουν και την πλειοψηφία.
Και το ερώτημα είναι. Μήπως η πίεση αυτή μπορεί να οδηγεί και σε δικαστικές κρίσεις υπό την επιρροή εξωδικαστικών κριτηρίων; Αν όμως αυτό ενδέχεται να συμβεί, τότε θα έχουμε χάσει μεγάλο κεφάλαιο από το κράτος δικαίου και τη δημοκρατία που θέλουμε να είμαστε.