Πέντε σχεδόν χρόνια από τότε, που άφωνο το πανελλήνιο παρακολουθούσε την τραγωδία με τη φονική πλημμύρα στη Μάνδρα Αττικής, εκεί που θάφτηκαν κάτω απο τόνους λάσπης 25 συμπολίτες μας, δεκάδες τραυματίστηκαν και η καταστροφή υπήρξε βιβλική, η δικαιοσύνη μετά από δύο χρόνια δίκης, προσμέτρησε ποιοι και τι έφταιξε.
Η δικαστική κρίση, που δεν ολοκληρώθηκε καθώς το δικαστήριο στις 23 του μήνα θα ανακοινώσει τις ποινές εκείνων που καταδικάστηκαν, οδηγήθηκε σε αθώωση της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατηγορουμένων, ανάμεσα στους οποίους η πρώην περιφερειάρχης Ρένα Δούρου, πρώην δήμαρχοι της περιοχής, άλλοι αυτοδιοικητικοί παράγοντες και στελέχη των αρμοδίων πολεοδομικών υπηρεσιών.
Η απόφαση υπήρξε οριακή, με δύο ψήφους υπέρ της αθώωσης και μία υπέρ της καταδίκης των συνολικά 13 που δεν καταδικάστηκαν και κρίθηκε ότι δεν είχαν ευθύνη για τις εγκληματικές παραλείψεις, που καθόρισαν το μέγεθος της καταστροφής και της ανθρώπινης τραγωδίας.
Παρά την πρόταση της εισαγγελέως Πετρούλας Μακρή που είχε επί πέντε ώρες αναλύσει τα εγκληματικά πεπραγμένα αυτοδιοίκησης και κράτους επί χρόνια, ( αυθαίρετα μέσα στα ρέματα, μπάζωμένα ποτάμια, διώροφα μέσα στις κοίτες των μικρών ποταμών, σκουπίδια, αυτοκίνητα παλιά και άλλα) οι δικαστές έκριναν, ότι οι περισσότεροι κατηγορούμενοι δεν έφταιξαν σε τίποτα και τους αθώωσαν.
Η δικαστική κρίση είναι σεβαστή, χωρίς αμφιβολία, όμως το μήνυμα αυτής της απόφασης σηματοδοτεί χωρίς άλλο, τη συνέχιση της ασυδοσίας στη δόμηση, την ατιμωρησία για τα φαινόμενα αυθαίρετων κατασκευών μέσα σε κοίτες ρεμάτων και παραπόταμων, τα μπάζα, τα σκουπίδια, την νοοτροπία του πρόσκαιρου πολιτικού οφέλους και πρόσκαιρου πολιτικού κόστους, που καθορίζει τις εγκληματικές παραλείψεις των αυτοδιοικήσεων και των αρμοδίων υπηρεσιών του κράτους.
Διότι, αν κανείς, πλήν ελαχίστων, δεν φταίει για το «προαναγγελθέν έγκλημα», όπως είχε χαρακτηρίσει τη Μάνδρα και την κατάσταση που επικρατούσε εκεί, η εισαγγελέας σε μια αγόρευση που είχε συγκλονίσει, τότε ποτέ δεν θα κοπεί η όρεξη για αυθαιρεσίες και για εγκληματικές παραλείψεις. Η δικαιοσύνη που έφερε το βάρος να σταθμίσει τις ευθύνες που μεγιστοποίησαν τα αποτελέσματα μιας καταστροφής, προχώρησε σε σταθμίσεις, ανεξάρτητα με το ποιοί ήταν οι κατηγορούμενοι, που συμβαδίζουν με τις χρόνιες τεράστιες και βλαπτικές παθογένειες που κρατάνε τη χώρα στάσιμη και τους πολίτες ευάλωτους σε καταστροφές και σε κινδύνους ακόμα και για τη ζωή τους.
