Η προβληματική απόδοση του ελληνικού δικαστικού συστήματος αποτελεί εδώ και χρόνια κοινή παραδοχή. Aλλωστε, διεθνείς φορείς, ενώσεις δικαστών και έγκριτοι νομικοί έχουν επισημάνει τις παθογένειες και τις υστερήσεις, ενώ παράλληλα οι χιλιάδες των πολιτών που κάθε χρόνο απευθύνονται στις δικαστικές αρχές γνωρίζουν από πρώτο χέρι την κατάσταση που επικρατεί.
Κατά καιρούς έχουν ληφθεί κάποια μέτρα για να επιταχυνθεί η απόδοση της δικαιοσύνης, αλλά κι αυτά αποδείχθηκαν ατελέσφορα. Σχεδόν όλοι οι υπουργοί Δικαιοσύνης που διαχειρίστηκαν το χαρτοφυλάκιο του δικαστικού μας συστήματος ψήφισαν νόμους για την επιτάχυνση στην απονομή της δικαιοσύνης. Είναι ενδεικτικό ότι τριάντα οκτώ τέτοιοι νόμοι έχουν ψηφιστεί από τη δεκαετία του ’90 έως και σήμερα.
Τι συμβαίνει, λοιπόν, κι όλα αυτά τα μέτρα έχουν στην πράξη αποτύχει;
Μια από τις πλέον βασικές αιτίες του αθεράπευτου αυτού προβλήματος στην απόδοση της δικαιοσύνης σχετίζεται με την πλημμυρίδα των υποθέσεων που φθάνουν προς επίλυση στα δικαστήρια. Είναι αμέτρητες. Ο αριθμός των μηνύσεων, μόνο στην Εισαγγελία της Αθήνας, κάθε χρόνο φθάνει τις 140.000. Τις μηνύσεις αυτές χειρίζονται συνολικά (μόνον) δώδεκα εισαγγελείς. Δηλαδή στον καθένα αναλογούν περί τις 12.000 μηνύσεις προς επεξεργασία!
Μάλιστα, σε μελέτη που δημοσίευσε προ μηνών η «Καθημερινή», η οποία συντάχθηκε με στοιχεία εμπεριστατωμένα από τον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Αθηνών Αντώνη Ελευθεριάνο, οι σχετικοί αριθμοί κυριολεκτικά ζαλίζουν. Από το 2018 έως και το τέλος του 2022, στην Αθήνα κατατέθηκαν 700.000 μηνύσεις!
Εκτός από τις μηνύσεις, όμως, υπάρχουν και οι χιλιάδες εισαγγελικές παρεμβάσεις που προκαλούνται από δημοσιεύματα, αναφορές, από τα γεγονότα και λοιπά.
Κι όλα αυτά σε μια Εισαγγελία και μόνο στο πεδίο της ποινικής δικαιοσύνης. Γι’ αυτό, αν δεν αντιμετωπιστεί το τσουνάμι των μηνύσεων, λύση επιτάχυνσης δεν διαφαίνεται στον δικαστικό μας ορίζοντα. Ο,τι και να γίνει…