Για την τραγωδία στα Τέμπη, για την οποία οι αντιδράσεις συνεχίζονται και οι πολίτες σοκαρισμένοι παρακολουθούν τις εξελίξεις, αρχικά η δημοσιογραφική έρευνα και ο δημόσιος διάλογος είχαν στραφεί στις εγκληματικές ευθύνες ενός άπειρου σταθμάρχη και στα έργα για τον εκσυγχρονισμό του σιδηροδρομικού δικτύου, που παραπέμπουν χρόνια τώρα στον μύθο με της Αρτας το γιοφύρι.
Ομως, όσο οι έρευνες προχωρούν και ανοίγουν τα στόματα εκείνων που ξέρουν από μέσα και από πρώτο χέρι τι πραγματικά συμβαίνει στον ΟΣΕ, η κοινή γνώμη έκπληκτη μαθαίνει για σταθμάρχες που επιλέγουν τα πόστα που θα κάνουν βάρδιες ανάλογα με τα εκτός έδρας που θα εισπράξουν. Για βάρδιες που βγαίνουν ανάλογα με το ποιοι θα λείψουν για τριήμερα. Για βάρδιες που στέλνονται στα κεντρικά του ΟΣΕ στην Αθήνα για να ελεγχθούν και δεν ελέγχονται.
Για σταθμάρχες που φεύγουν μία και δύο ώρες νωρίτερα από το πόστο τους και μάλιστα χωρίς ενημέρωση και χωρίς να συντρέχει κάποιος σοβαρός λόγος. Για σταθμάρχες που πληρώνονται με μπλοκάκι. Για πιστοποίηση και εκπαίδευση των σταθμαρχών με αμφιλεγόμενες διαδικασίες. Για ηλεκτρονικά συστήματα που άλλα λειτουργούν και άλλα όχι. Για ένα δίκτυο στο έλεος των συμμοριών που κλέβουν και πωλούν τα πάντα – καλώδια, σίδερα και λοιπά. Για συμβάσεις με στόχο τη βελτίωση του δικτύου που μένουν χρόνια στα συρτάρια, δεν υλοποιούνται για διάφορους λόγους, από ενστάσεις και προσφυγές. Για άλλες που υπογράφονται συμπληρωματικά, μήπως και τα έργα γίνουν, και μένουν και αυτές σε αδράνεια.
Για διοικήσεις που δεν ελέγχουν πραγματικά τι γίνεται και βρίσκονται στις θέσεις τους, σε ένα καθεστώς ιδιότυπης συνδιοίκησης με συνδικαλιστικούς καρεκλοκένταυρους. Για διοικήσεις που τοποθετούνται για να καλυφθούν πολιτικά ρουσφέτια υποψήφιων βουλευτών που δεν εξελέγησαν ή άλλων, που είχαν την πολιτική πρόσβαση για να πάρουν τη θέση. Και πάει λέγοντας, φθάνοντας βέβαια στις αυτονόητες, ουσιαστικές και μεγάλες ευθύνες της πολιτικής, εκείνων που έχουν την ευθύνη της διακυβέρνησης τα τελευταία χρόνια. Τουλάχιστον από τότε που η οικονομική κρίση χτύπησε πολύ δυνατά το καμπανάκι για την ανάγκη αλλαγών σε πολλά επίπεδα – ανάμεσά τους και στη λειτουργία του Δημοσίου και των δημόσιων επιχειρήσεων.
Από την ημέρα της ανείπωτης τραγωδίας στα Τέμπη μάθαμε πολλά που δεν ξέραμε ή δεν θέλαμε να ξέρουμε. Το ερώτημα όμως τώρα είναι ένα. Θα μάθουμε έστω και ύστερα από αυτή την τραγωδία; Θα γίνει το τραγικό πάθημα, μάθημα; Θα αλλάξουν όσα συνετέλεσαν σε αυτό το τραγικό συμβάν; Μήπως τελικά η υπόσχεση των αλλαγών εκτονωθεί μαζί με την οργή του κόσμου; Με αυτό θα αναμετρηθεί στο εξής η κυβέρνηση. Και θα κριθεί σε βάθος χρόνου αν θα τα καταφέρει.