Ο δάσκαλος μας έφυγε.
Οσοι εκπαιδευτήκαμε και γίναμε δημοσιογράφοι από τον Σταύρο Ψυχάρη, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τη μεγάλη του δημοσιογραφική αξία. Είμαστε ευγνώμονες. Οχι γιατί είχαμε την τύχη να εργαστούμε για χρόνια υπό τις οδηγίες του και τη διεύθυνσή του, αλλά γιατί εκπαιδευτήκαμε να είμαστε επαγγελματίες. Επαγγελματίες με ευθύνη, με συνείδηση, ότι η δημοσιογραφία δεν είναι κουβέντες του καφενείου και κυρίως ότι οφείλαμε να έχουμε θάρρος για τις απόψεις μας και για τα γραπτά μας, με τεκμηρίωση και επιχειρήματα.
Προσωπικά τον ευγνωμονώ διπλά. Διότι είχα την τύχη να με επιλέξει νέα δημοσιογράφο το 1990 και να μου κάνει τη μεγάλη τιμή να με παντρέψει. Στάθηκε δίπλα για πολλά χρόνια ως κηδεμόνας.
Η αξία του στη δημοσιογραφία και η τεράστια προσφορά του είναι γνωστή. Ψυχάρη δύσκολα θα βρει κανείς για να τον συγκρίνει στη δημοσιογραφική επάρκεια και τη διευθυντική ικανότητα.Το πάθος του για την είδηση, η πειθαρχία στο χώρο της εργασίας, το θάρρος της γνώμης του και η εργατικότητα του σε συνδιασμό με την ευφυία του έχουν αφήσει εποχή.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω, τα χρόνια που ζήσαμε από μέσα τη χρυσή εποχή του Βήματος, την πειθαρχία που επέβαλε σε όλους μας ώστε να μην χάνουμε είδηση, να γνωρίζουμε τα πάντα γύρω από το αντικείμενο μας. Ποτέ όμως ο Σταύρος Ψυχάρης δεν είχε τη μικρότητα, παρά την αυστηρότητά του, να αδειάσει δημοσιογράφο για λάθος η γιατί τον τηλεφώνησε υπουργός.
Θα αναφερθώ προσωπικά. Πάντα που έλεγε, ακόμα και όταν ήμουν πολύ νέα δημοσιογράφος. «Κάνε τη δουλειά σου, ξέρεις πόσοι υπουργοί θα περάσουν από τα χέρια σου;”
Κανείς από τους συναδέλφους εκείνης της εποχής δεν θα ξεχάσει τις συσκέψεις οκτώ η ώρα το πρωί η τις βάρδιες όλων τα Σάββατα, προκειμένου να είμαστε σε ετοιμότητα για οτιδήποτε.
Παρά τα λάθη του, τα οποία ας τα κρίνουν άλλοι, παρά τις πτυχές του χαρακτήρα του που τον αδικούσαν, ο Σταύρος Ψυχάρης, υπήρξε τεράστιος. Εμβληματική δημοσιογραφική φυσιογνωμία. Ανεπανάληπτος.
