Εκείνο που επιβεβαιώθηκε άλλη μία φορά με τον πλέον τραγικό τρόπο στην ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη, είναι, ότι ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα δεν διαθέτουμε κουλτούρα ευθύνης.
Η φράση που εκφράζει σε μεγάλη κλίμακα εμπεδωμένες κοινωνικές αντιλήψεις είναι το «δε βαριέσαι», μια φράση που δηλώνει αδιαφορία, στρεβλή αίσθηση ατομικού συμφέροντος και έλλειψη ευθύνης για ό,τι συμβαίνει γύρω μας.
Η απουσία κουλτούρας ευθύνης διάχυτη στην κοινωνία δεν λείπει και στο πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται με ορίζοντα τετραετίας τα όποια προβλήματα, δεν ενδιαφέρεται για την επόμενη ημέρα, καθώς αδιαφορεί για το τί θα γίνει αν δεν είναι το ίδιο στα πράγματα, και γράφει στα παλιά του τα παπούτσια μακρόπνοες πολιτικές, που θα έλυναν, αν υπήρχαν και υπηρετούνταν , προβλήματα που σέρνονται χρόνια.
Η λογική του «δε βαριέσαι» έχει καθορίσει και καθορίζει δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις κρίσιμες αποφάσεις σε όλους τους τομείς, καθώς λείπει ο μακρόπνοος σχεδιασμός, ο οποίος κι αν υπάρχει, δεν ενδιαφέρει τους αρμόδιους, ούτε λαμβάνεται στα σοβαρά υπόψη.
Τα αποτελέσματα της έλλειψης κουλτούρας ευθύνης σε μια κοινωνία, η οποία σε μεγάλο ποσοστό – όχι στο σύνολο γιατί οι γενικεύσεις αδικούν και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα- έχουν επιβεβαιωθεί πολλές φορές με τραγικό τρόπο.
Η φονική πυρκαγιά στο Μάτι αποτελεί επιτομή, χαρακτηριστικό παράδειγμα έλλειψης κουλτούρας ευθύνης σε όλα τα επίπεδα του κρατικού μηχανισμού και του πολιτικού προσωπικού.
Η τραγωδία στα Τέμπη ήρθε δυστυχώς να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά την απουσία ευθύνης. Διότι στην απόλυτη έλλειψη ευθύνης μπορεί να αποδοθεί το γεγονός, ότι ένας άπειρος σταθμάρχης τοποθετήθηκε σε ένα τόσο νευραλγικό πόστο, όπως η Λάρισα, μόνος του και μάλιστα μέρες που είχε αυξημένη κίνηση λόγω του τριημέρου της Καθαρής Δευτέρας. Οι προϊστάμενοι του, οι αρμόδιοι, τέλος πάντων για το σταθμαρχείο της Λάρισας είναι φανερό πως δεν επέδειξαν την ευθύνη που τους αναλογεί.
Και βέβαια στην απουσία κουλτούρας ευθύνης στο πολιτικό προσωπικό που κατά καιρούς είχε την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας μπορούν να αποδοθούν οι χρόνιες καθυστερήσεις ολοκλήρωςης των έργων εκσυγχρονισμού του σιδηροδρομικού δικτύου, που αν είχαν γίνει, τα εγκληματικά λάθη του σταθμάρχη θα είχαν διορθωθεί η δεν θα μπορούσαν να επιφέρουν αυτό το μοιραίο και τραγικό αποτέλεσμα.
Η εμπέδωση κουλτούρας ευθύνης, λογοδοσίας, ελέγχου, αξιολόγησης οφείλουν να αποτελέσουν το μεγάλο στοίχημα της πολιτικής και της κοινωνίας μετά την τραγωδία των Τεμπών.
Οχι άλλα «δε βαριέσαι».
