ΔΕΝ ΗΤΑΝ ο μόνος. Δυστυχώς. Ο καθηγητής που με τον νέο χρόνο διάβηκε το κατώφλι των φυλακών με τη βαριά κατηγορία ότι παρενοχλούσε σεξουαλικά μαθητές του σοκάρισε, προκάλεσε και κατέδειξε ότι το παγόβουνο της παιδεραστίας είναι τεράστιο και μόνο πού και πού η κορυφή του φαίνεται. Μια κορυφή που ταράζει την ήσυχη συνείδηση μιας κοινωνίας που κάνει πολλά και έχει μάθει να κρύβει τα χειρότερα. Μιας κοινωνίας που μένει με το στόμα ανοιχτό όταν υποθέσεις σεξουαλικής κακοποίησης ή παρενόχλησης παιδιών βλέπουν το φως και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στρέφουν τους προβολείς τους ανοίγοντας μικρές χαραμάδες σε μια εγκληματικότητα που είναι τόσο μαύρη όσο το χειμωνιάτικο σκοτάδι.
Ο αδιόριστος καθηγητής λοιπόν και τα όσα βαριά, βαρύτατα η Δικαιοσύνη τού απέδωσε αποτέλεσαν την αφορμή. Την αφορμή για να ρίξουμε μια ματιά κάτω από την επιφάνεια της καθημερινότητας, πέρα και μέσα από τα σφαλιστά στόματα θυτών και θυμάτων, την αφορμή για να ανιχνεύσουμε την πραγματική διάσταση ενός κοινωνικού προβλήματος που έχει διαστάσεις απίστευτες και αποτελεί ένα από τα μείζονα προβλήματα του παρόντος και του μέλλοντός μας.
«Το Βήμα» ανοίγει τον φάκελο ενός από τα απεχθέστερα, τα πιο ζοφερά εγκλήματα, όπως εκείνου της παιδεραστίας, της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης των μικρών παιδιών. Οι εκτιμήσεις των ειδικών αλλά κυρίως η απόλυτη αλήθεια των στατιστικών δεδομένων καταδεικνύουν ότι και στη χώρα μας τα παιδιά «δεινοπαθούν» στα χέρια των μεγάλων. Μπορεί βεβαίως να μην είμαστε Ταϊλάνδη ή Βέλγιο, αλλά οι σεξουαλικές κακοποιήσεις και οι παρενοχλήσεις δεν είναι ούτε λίγες ούτε αποκυήματα φαντασίας. Θα σοκάρει ίσως πολλούς το στατιστικό δεδομένο (η έρευνα έγινε από το Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού) ότι το 15% των αγοριών και το 11% των κοριτσιών έχουν δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση ή και κακοποίηση ακόμη, στα τρυφερά χρόνια της παιδικής ηλικίας τους.
Η αθωότητα των παιδιών δοκιμάζεται σκληρά από τις προβληματικές προσωπικότητες των ενηλίκων και εκείνο που ίσως εντυπωσιάζει αλλά είναι έτσι αποτελεί μια πραγματικότητα: Τα παιδιά κακοποιούνται σεξουαλικά από πρόσωπα του περιβάλλοντός τους! Το 75% των δραστών για παιδεραστία (ή παιδοφιλία, όπως είναι ο πλέον δόκιμος όρος) είναι άτομα συγγενικά στο παιδί ή άλλα που έχουν άμεση σχέση μαζί του. Καθηγητές, δάσκαλοι, φροντιστές, άνθρωποι που έχουν σχέση με τις δραστηριότητες ενός παιδιού (αθλητικές, χόμπι, χορός, ξένες γλώσσες) ανήκουν στις ομάδες «υψηλού κινδύνου».
Οι παιδεραστές άλλωστε, αυτό λένε τα δεδομένα της στατιστικής, επιλέγουν επαγγέλματα και δραστηριότητες που θα τους φέρουν κοντά στα παιδιά, κοντά στα θύματά τους. Μόνο το 25% των παιδεραστών επιλέγουν τα θύματά τους τυχαία, χωρίς να σχετίζονται μαζί τους. Μόνο δηλαδή ένας στους τέσσερις απ’ όσους παραβιάζουν την πόρτα της ψυχής ενός μικρού παιδιού και κακοποιούν το κορμί του είναι πρόσωπο άγνωστο σ’ αυτό. Αποδεικνύεται λοιπόν ότι είναι μύθος το ότι τα παιδιά κινδυνεύουν μόνο έξω από το σπίτι, ότι στο περιβάλλον τους είναι πάντα ασφαλή. Το αντίθετο μάλιστα. Τα παιδιά φαίνεται πως είναι ευάλωτα παντού. Ανυπεράσπιστα και αθώα, αν οι μεγάλοι, εκείνοι που έχουν την ευθύνη της επιμέλειάς τους, δεν φροντίζουν ή δεν θέλουν να αναλάβουν τον ρόλο της προστατευτικής ομπρέλας και της υπεράσπισής τους.
«Τα παιδιά» θα πει η κυρία Βάσω Αρτινοπούλου, καθηγήτρια στην έδρα της Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο με σπουδές στην Εγκληματολογία, «αποτελούν μια πληθυσμική και κοινωνική κατηγορία τόσο ευάλωτη, μια κατηγορία υψηλού κινδύνου θυματοποίησης θυματοποίησης σωματικής, ψυχικής, σεξουαλικής, ακόμη και εργασιακής». Και αν πριν από λίγα χρόνια στη χώρα μας τουλάχιστον γινόταν λόγος για κινήματα απελευθέρωσης και υπεράσπισης κοινωνικών ομάδων που μειονεκτούσαν, στην Αμερική και σε όλη την Ευρώπη από χρόνια το κίνημα του παρόντος και του μέλλοντος είναι εκείνο που αγγίζει και αναλίσκεται με τα προβλήματα της προστασίας των εκατομμυρίων παιδιών σε όλο τον κόσμο που έκθετα αντιμετωπίζουν τη ζωή και δοκιμάζουν τους κινδύνους της.
«Το παιδί» θα προσθέσει η κυρία Αρτινοπούλου «δυστυχώς και στη χώρα μας δεν έχει φωνή, δεν ακούγεται ως υποκείμενο δικαιωμάτων, τα οποία μόνον τυπικά απολαμβάνει και όχι ουσιαστικά». Ενας πολίτης λοιπόν βουβός και απροστάτευτος. Φτερό στον άνεμο μιας εποχής που παράγει, δημιουργεί προσωπικότητες προβληματικές και ανώριμες οι οποίες δεν μπορούν να ελέγξουν τη σεξουαλικότητά τους, να διακρίνουν την αθωότητα και την εμπειρία, να σεβαστούν τον ανίσχυρο, τον άνθρωπο που ακόμη κάνει τα πρώτα του βήματα στη στράτα της ζωής.
Ποιο είναι το προφίλ του παιδοφιλικού, εκείνου που σεξουαλικά παρενοχλεί και κακοποιεί ανηλίκους; Ανήκει σε συγκεκριμένα κοινωνικά στρώματα; Είναι αμόρφωτος; Η απάντηση των ειδικών, που επιβεβαιώνεται από όλες τις έρευνες (και στη χώρα μας), είναι αρνητική. Ο παιδεραστής ανήκει σε όλα τα κοινωνικά στρώματα! Το φαινόμενο της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης των παιδιών είναι διαταξικό! Ούτε η κοινωνική θέση ούτε η μόρφωση ούτε τα χρήματα και ο πλούτος, η καλλιέργεια ή η μιζέρια και η φτώχεια παίζουν ρόλο σ’ αυτή την απεχθή εγκληματική δράση. Αντίθετα με τις κακοποιήσεις των παιδιών (ξυλοδαρμούς και κακομεταχείριση) που εμφανίζονται συνήθως σε οικογένειες οι οποίες ανήκουν σε κατώτερα οικονομικά στρώματα, οι σεξουαλικές κακοποιήσεις δεν γνωρίζουν τάξεις.
Παιδοφιλικοί υπάρχουν παντού. Και αυτό γιατί στο έγκλημα αυτό η προσωπικότητα του ενηλίκου παίζει τον πρώτο και τον τελευταίο ρόλο. Είναι προσωπικότητες που δεν έχουν ομαλή ψυχολογική ανάπτυξη. Το προφίλ του παιδεραστή; Ας δούμε τι έδειξε η έρευνα του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού: Οι δράστες της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης των παιδιών προέρχονται από όλες τις κοινωνικές τάξεις, θρησκείες και επαγγέλματα. Συχνά εξασκούν κάποιο επάγγελμα που τους επιτρέπει να βρίσκονται σε επαφή με τα παιδιά (δάσκαλοι, γυμναστές, υπεύθυνοι λεσχών ή ομάδων). Σχεδόν πάντα έχουν δικά τους παιδιά. Αναζητούν τα θύματά τους στο οικογενειακό τους περιβάλλον και μερικές φορές σεξουαλικά παρενοχλούν ή κακοποιούν τα δικά τους παιδιά!
Η αιμομειξία άλλωστε είναι η πιο ακραία, η πιο αποκρουστική μορφή της παιδεραστίας. Ενα έγκλημα που σοκάρει αλλά δυστυχώς υπάρχει και οι διαστάσεις του φαινομένου μόνο ασήμαντες δεν είναι. Ενα έγκλημα που αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας της κυρίας Αρτινοπούλου για να καταδειχθεί ότι ανήκει στα βαρύτερα της σκοτεινής, της αθέατης, όπως λένε οι ειδικοί, εγκληματικότητας, αλλά που πάντα «είναι εδώ» και πάντα καλύπτεται από τη σιωπή των θυμάτων, την επιβολή των θυτών και την εγκληματική ανοχή των γυναικών που θέλουν να πιστεύουν ότι ο ρόλος της μάνας είναι αυτονόητος. Τις 30.000 φτάνουν οι παιδεραστές
ΑΝ ΣΤΗΝ αρχαία Αθήνα η παιδεραστία είχε ταυτιστεί απόλυτα με τη μαθητεία και τη γνώση, στον σύγχρονο κόσμο, δύο χρόνια προτού ο τροχός της Ιστορίας γυρίσει στην τρίτη χιλιετία, τα παιδιά όπου γης δεινοπαθούν από τις στρεβλές, τις ανώριμες προσωπικότητες των μεγάλων. Η σεξουαλική παρενόχληση, κακοποίηση και εκμετάλλευση των παιδιών θα καταγραφεί, είναι σίγουρο, ως στοιχείο γενικότερης πολιτισμικής παρακμής της εποχής μας, καθώς οι διαστάσεις του φαινομένου μοιάζουν διεθνώς με χιονοστιβάδα, που η κίνησή της δεν μπορεί να ελεγχθεί. Ο Μαρκ Ντιτρού, στο Βέλγιο, που έκανε την Ευρώπη να παγώσει από την αποτρόπαιη δράση του, είναι απλώς η ακραία έκφραση μιας εγκληματικής δραστηριότητας, που έχει τα πλοκάμια της παντού.
Στη Βρετανία έρευνες αποδεικνύουν πως ένα στα οκτώ κορίτσια και ένα στα δώδεκα αγόρια έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης! Μόνο στην Ευρώπη η Ιντερπόλ έχει καταγράψει 30.000 παιδεραστές, ενώ στον Τρίτο Κόσμο δεν μπορεί να γίνει λόγος για σεξουαλική κακοποίηση αλλά για βιομηχανία εκμετάλλευσης παιδιών και οργανωμένο έγκλημα, που αποκομίζει δισεκατομμύρια δολάρια από την παιδική πορνεία. Ο σεξουαλικός τουρισμός είναι μόδα των καιρών και στη Βρετανία για παράδειγμα ψηφίστηκε νόμος για να τιμωρεί σκληρά εκείνους που περνούν τα σύνορα της χώρας, αναζητώντας στους φτωχούς και απόκληρους της γης «απολαύσεις», που ανήκουν στη σφαίρα του εγκληματικού και του αποτρόπαιου.
Ενα εκατομμύριο παιδιά εκδίδονται καθημερινά στην Ασία και σε άλλες φτωχές χώρες, ενώ η Ταϊλάνδη, οι Φιλιππίνες αλλά και χώρες της Λατινικής Αμερικής έχουν τα πρωτεία. Στην Ευρώπη η Ρουμανία και άλλες βαλκανικές χώρες δεν πάνε πίσω ενώ στο Βέλγιο και σε άλλα κράτη της Γηραιάς Ηπείρου το φαινόμενο έχει τεράστιες διαστάσεις αλλά με άλλες μορφές.
Χιλιάδες συνδέονται μέσω του Internet και η περίπτωση ενός 35χρονου βρετανού διευθυντή σχολείου, που προμήθευε συνδρομητές μέσω Internet με φωτογραφίες σεξουαλικά κακοποιημένων παιδιών, δεν είναι μοναδική. Στις ηλεκτρονικές θυρίδες χιλιάδων Ευρωπαίων φθάνει υλικό για παιδιά ανά τον κόσμο που προσφέρονται για λίγα δολάρια. Η διεθνής κοινότητα προσπαθεί να λάβει μέτρα. Στην Καλιφόρνια έφθασαν στο σημείο να ψηφίσουν νόμο για τον χημικό ευνουχισμό των παιδεραστών.
Στην Ευρώπη αρμόδιοι και μη συγκλονίστηκαν από τις αποκαλύψεις της σπείρας Ντιτρού στο Βέλγιο. Τα παιδιά δεν παύουν όμως να είναι τα θύματα του παρόντος και του μέλλοντος. Μια κοινωνική ομάδα εκτεθειμένη σε κινδύνους και ευάλωτη σε μια εποχή σκληρή και απάνθρωπη. Τα θύματα και οι θύτες
ΤΙ ΕΙΝΑΙ εκείνο που σπάει τις ενοχές, τις αναστολές και τον έλεγχο της συνείδησης για να φθάσει ένας ενήλικος να περάσει το όριο του «νορμάλ» και να μπει στο «κλαμπ» των παιδεραστών, των παιδόφιλων ή των αιμομεικτών; Η κυρία Βάσω Αρτινοπούλου, καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, προσπαθεί να αιτιολογήσει και να δώσει μια εξήγηση: «Η μη ομαλή ψυχολογική ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους, η εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους, οι παιδικές συναισθηματικές ανάγκες τους, ο χαμηλός βαθμός αυτεκτίμησης, η αδεξιότητα στις κοινωνικές σχέσεις με τους ενηλίκους, οι ορμονικές διαταραχές που επηρεάζουν τη σεξουαλικότητά τους, οι εσωτερικές συγκρούσεις για το πρόσωπο της μητέρας τους και οι φόβοι του ευνουχισμού, ο μη αποτελεσματικός έλεγχος των ενστίκτων τους σε συνδυασμό με διάφορες ψυχώσεις και τη χρήση οινοπνεύματος αποτελούν τους κυριότερους αιτιολογικούς παράγοντες της παιδοφιλικής και κατ’ επέκταση αιμομεικτικής συμπεριφοράς».
Και ενώ η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών στην έρευνα που παραθέτουμε, ακόμη και νεογέννητο αναφέρεται ως θύμα(!) αποτελεί μια σκληρή πραγματικότητα του σήμερα, η πολιτεία, το επίσημο κράτος δεν έχει λάβει κανένα θεσμικό ή άλλο μέτρο για να προστατεύσει τα παιδιά. Σε άλλες χώρες μηχανισμοί φορέων και υπηρεσιών ασχολούνται με την προστασία του παιδιού και την αποκάλυψη εγκληματικών δραστηριοτήτων που τα εκθέτουν σε κινδύνους. Στη χώρα μας όλα αυτά είναι «ψιλά γράμματα». Αγνωστες διαδικασίες που κανένας αρμόδιος ποτέ δεν σκέφθηκε ούτε προβληματίστηκε για αυτές. Στην Αμερική, π.χ., σε υποθέσεις παιδεραστίας ή σεξουαλικής παρενόχλησης οι καταθέσεις των παιδιών πάντα βιντεοσκοπούνται. Για να μην αναγκάζονται τα παιδάκια να λένε τα ίδια και τα ίδια στις ανακριτικές και δικαστικές αρχές και να ζουν και ξαναζούν τον εφιάλτη μιας τραγικής εμπειρίας.
Στις ανακρίσεις και στις δίκες ομάδες ειδικών επιστημόνων αναλαμβάνουν την ψυχολογική υποστήριξη των θυμάτων και οι δικαστές αλλά και οι αστυνομικοί είναι ειδικά εκπαιδευμένοι για να διεκπεραιώσουν τέτοιου είδους υποθέσεις. Εδώ, η λέξη «τίποτε» αποδίδει την πραγματικότητα.
Η ψυχική ταλαιπωρία των θυμάτων αλλά και ο φόβος του στιγματισμού αποτελούν άλλωστε τους σοβαρότερους παράγοντες για να καλύπτουν πέπλα σιωπής μια εγκληματική δραστηριότητα που όλα δείχνουν (στατιστικές και εκτιμήσεις επιστημόνων) ότι έχει διαστάσεις και τάση αυξητική στη χώρα μας. Εκείνοι που θα τολμήσουν να καταγγείλουν, να σπάσουν τον νόμο της σιωπής και να ξεπεράσουν την ντροπή των θυμάτων είναι βέβαιο ότι θα αντιμετωπίσουν μια κοινωνία (αλλά και τις αρμόδιες αρχές) με ματιά καχύποπτη και πορνολάγνα. «Τα παιδιά λένε ψέματα» είναι η μόνιμη απάντηση εκείνων που κατηγορούνται για παντός είδους σεξουαλικές κακοποιήσεις. Τα παιδιά όμως, υποστηρίζουν οι ειδικοί, λένε πάντα την αλήθεια. Το 95% των θυμάτων σεξουαλικής κακοποίησης καταγγέλλουν πραγματικά γεγονότα. Αυτό αποδεικνύουν οι έρευνες. Ποτέ τα παιδιά δεν φαντασιώνονται σεξουαλικές περιπέτειες ούτε αναφέρονται σ’ αυτές αν δεν τις έχουν ζήσει.
Ενδεικτικά για την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα μας τα στοιχεία που κατατέθηκαν στο Παγκόσμιο Συνέδριο της Στοκχόλμης για το 1995 από τον κ. Ι. Τσιάντη: 238 παιδιά ηλικίας από 13 ως 18 χρόνων ήταν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης σε ένα χρόνο, το 1995. Τόσες οι υποθέσεις που απασχόλησαν αστυνομία και δικαστήρια. Ο πραγματικός αριθμός πολύ μεγαλύτερος και άγνωστος. Και η τάση αυξητική, με τα χιλιάδες παιδιά των λαθρομεταναστών στον δρόμο για ένα κομμάτι ψωμί. Τα εκατοντάδες παιδιά που εκδίδονται για να ζήσουν. «Η ίδια η πραγματικότητα αποτελεί» θα επισημάνει η κυρία Αρτινοπούλου «την ισχυρότερη πίεση. Η πολιτεία οφείλει να ακούσει. Οσο είναι ακόμη καιρός».