Το πρωτοφανές επεισόδιο με τον ναζιστικό χαιρετισμό μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου από τον Κωνσταντίνο Πλεύρη, στη δίκη για την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, προκάλεσε αντιδράσεις, όπως ήταν φυσικό, αλλά έθεσε και θέματα μείζονος σημασίας σε ό,τι αφορά τη διεξαγωγή δικών με πολιτική σημασία.
Η διαδικασία στη δίκη της Χ.Α., που διεξάγεται σε δεύτερο βαθμό, κάθε φορά που το δικαστήριο συνεδριάζει, εξελίσσεται σε πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα σε οπαδούς των δικαζόμενων μελών της Χρυσής Αυγής από τη μία και εκείνους που βρίσκονται στην αίθουσα για να συμπαρασταθούν στα θύματα της εγκληματικής δράσης της οργάνωσης.
Τα χειροκροτήματα, οι επευφημίες, τα γιουχαΐσματα και οι αποδοκιμασίες είναι η καθημερινότητα της δίκης, με το δικαστήριο να επιχειρεί να βάλει κάποια τάξη, χωρίς ωστόσο να το επιτυγχάνει.
Στη δικαστική διαδικασία, που θυμίζει περισσότερο πεζοδρόμιο ή χώρους πολιτικής αντιπαράθεσης, έφθασε στο σημείο ο Κωνσταντίνος Πλεύρης να προβεί σε ναζιστικό χαιρετισμό μέσα στη δικαστική αίθουσα!
Τι να πει κανείς. Η ευθύνη των παραγόντων της δίκης, οι οποίοι έχουν αφήσει τα πράγματα να εξελίσσονται πέρα από κάθε όριο που επιβάλλεται για τη διεξαγωγή της, είναι εμφανής.
Από την άλλη, οφείλουν όλοι να αντιληφθούν ότι οι δίκες δεν είναι πεζοδρόμια. Ούτε προσφέρονται για αντιπαραθέσεις, έστω και αν το αντικείμενό τους είναι βαθιά πολιτικό.
Τα δικαστήρια οφείλουν να λειτουργούν με αυστηρή τήρηση της νομιμότητας, με νηφαλιότητα, ευπρέπεια, που επιβάλλεται όχι για τους τύπους, αλλά για την ουσία, προκειμένου να αποδειχθεί η αλήθεια, να επιμεριστούν οι ευθύνες και να καταγνωστούν οι ποινές.
Εκείνο που προβληματίζει, πάντως, με αφορμή όσα συμβαίνουν στη δίκη για την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής είναι πως γενικά στα δικαστήρια –πολλές φορές– σε δίκες που προσελκύουν τη δημοσιογραφική προβολή και όχι μόνον, έχουν αρχίσει να ατονούν ή να εκλείπουν οι κανόνες που πρέπει να ισχύουν για τη διεξαγωγή μιας δίκης. Και γιουχαΐσματα ακούγονται, και αντιπαραθέσεις γίνονται, και λιντσαρίσματα επιχειρούνται σε μάρτυρες που δεν αρέσουν, όπως έγινε και στη δίκη του Δημήτρη Λιγνάδη, όταν παρευρισκόμενοι επιτέθηκαν σε μάρτυρα, που τη γλίτωσε από τύχη.
Μήπως για όλα αυτά η ηγεσία της Δικαιοσύνης πρέπει να λάβει κάποια μέτρα; Μήπως η πρόεδρος και ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου οφείλουν να μαζέψουν από τώρα την κατάσταση πριν ξεφύγει και εκτραχυνθεί; Γιατί το κύρος της δικαιοσύνης, που πρέπει να διαφυλάσσεται, διαφυλάσσεται όχι για τους δικαστές, αλλά για τους δικαζόμενους πολίτες, οι οποίοι έχουν συνταγματικό δικαίωμα να προσέρχονται σε θεσμικά οργανωμένο περιβάλλον για να βρουν το δίκιο τους και όχι σε αρένες…