Σχεδόν καθηµερινά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στον ηλεκτρονικό Τύπο και γενικά στα μέσα ενημέρωσης φιλοξενούνται σοκαριστικές ειδήσεις για κακοποιήσεις ζώων συντροφιάς, εργασίας και άλλων, που παραπέμπουν σε κοινωνίες χωρίς καμία ενσυναίσθηση και σεβασμό στη ζωή – και πάντως σε χώρες που δεν νοείται, όπως η δική μας, να ανήκουν περί τα πενήντα χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Οι ιστορίες κακοποίησης ζώων, ουσιαστικά ιστορίες βαριάς εγκληματικότητας, είναι τόσο πολλές πια, που η συχνότητά τους θα όφειλε να έχει προβληματίσει προ πολλού και σε πολιτικό επίπεδο.
Και αυτό, όχι μόνον γιατί τα φαινόμενα αυτά αποτελούν σοβαρότατες ενδείξεις βαριάς παραβατικότητας – αυτό το έχει αποδείξει πλέον η επιστήμη και το έχει επιβεβαιώσει η ζωή, ότι δηλαδή εκείνος που κακοποιεί ζώα κακοποιεί γενικά αδύναμους και έχει εγκληματική συμπεριφορά. Αλλά γιατί ο σεβασμός στα ζώα αποτελεί βασική παράμετρο πολιτισμού σε μια κοινωνία που θέλει να είναι στην Ευρώπη, με ό,τι αυτό σημαίνει.
Ομως, κατά τη διάρκεια της μακράς προεκλογικής περιόδου απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά για την προστασία των ζώων και τη λήψη μέτρων για να βελτιωθεί η άθλια εικόνα των κακοποιήσεων που εκθέτει τη χώρα μας διεθνώς και προσβάλλει κάθε άνθρωπο που σέβεται τον εαυτό του.
Ούτε στον δημόσιο διάλογο μέσω των μέσων ενημέρωσης ούτε στις χιλιάδες ομιλίες που διακινήθηκαν από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ακούστηκε υποψήφιος βουλευτής –ίσως μου διαφεύγει κάποιος– να τοποθετείται για το μαζικό φαινόμενο των κακοποιήσεων ζώων και την έλλειψη μέτρων προστασίας τους.
Σε επίπεδο δε πολιτικών αρχηγών τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε η επίσκεψη του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κυριάκου Μητσοτάκη σε καταφύγιο αδέσποτων στην Κρήτη, εκεί όπου ένας συμπολίτης μας προσπαθεί να δια-σώσει και να περιθάλψει εκατοντάδες ζωάκια που εγκαταλείπονται από ασυνείδητους.
Πέραν αυτής της επίσκεψης, που ασφαλώς δεν αρκεί, για τις κακοποιήσεις των ζώων και τη λήψη μέτρων προστασίας της ζωής τους, η προεκλογική περίοδος χαρακτηρίστηκε από την απόλυτη απουσία συζήτησης ενός τόσο σοβαρού θέματος, που πολλοί εσφαλμένα νομίζουν ότι αφορά τους ζωόφιλους, αλλά παραβλέπουν ότι αγγίζει βαθιά πτυχές της κοινωνικής και πολιτικής μας συμπεριφοράς.
Επιτέλους. Η Ελλάδα δεν μπορεί να τείνει να είναι χειρότερη από βαλκανικές χώρες, που είχαν τεράστιο πρόβλημα και προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν. Δεν γίνεται κάθε μέρα τα περιστατικά βίας και θανάτωσης ζώων να μας κάνουν να ντρεπόμαστε. Η πολιτική έχει την ευθύνη να αλλάξει αυτή η εικόνα της βαρβαρότητας. Και οι πολιτικοί, όλων των κομμάτων ας κριθούν και γι’ αυτό το σοβαρό θέμα. Μη φθάσουμε να διαβάζουμε πάλι Ιωάννη Πολέμη… «Ποτέ δεν θα πειράξω τα ζώα τα καημένα, μην τάχα σαν και μένα και εκείνα δεν πονούν;».