Η πρόσφατη απόφαση για τα αναδρομικά των συνταξιούχων, απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας έχει τη σημασία της για τους χιλιάδες απόμαχους της εργασίας και του μόχθου.
Έχει τη σημασία της όμως και για το ίδιο το Δικαστήριο, αλλά και για την πολιτεία εν γένει. Η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου είναι από εκείνες, που δεν προκάλεσαν δημοσιονομικό σοκ, ούτε τίναξαν την “μπάνκα” του κράτους στον αέρα. Οι ανώτατοι δικαστές διαχειρίστηκαν τα χιλιάδες αιτήματα για αναδρομικά με σύνεση, δικαστικό ρεαλισμό και με την συναίσθηση, ότι τα δικαστήρια δεν μπορούν να ασκούν – παρά μόνον σε εξαιρετικές περιπτώσεις- δημοσιονομική πολιτική η να βάζουν μια θηλιά στο λαιμό της κάθε κυβέρνησης με αναδρομικές παροχές, που ο δημόσιος κορβανάς δεν αντέχει.
Η απόφαση για τα αναδρομικά δεν είναι τυχαία. Φέρει τη σφραγίδα δικαστικών προσωπικοτήτων, όπως η σημερινή Πρόεδρος του ΣτΕ Ειρήνης Σάρπ και του τέως Προέδρου Αθανάσιου Ράντου. Οι επικεφαλής των ανωτάτων δικαστηρίων ασκούν, όταν είναι προσωπικότητες, μεγάλη επιρροή στη διαχείριση των σοβαρών θεμάτων που απασχολούν ένα Δικαστήριο του μεγέθους του Συμβουλίου της Επικρατείας. Και στην προκειμένη περίπτωση αυτό φάνηκε με την απόφαση για τα αναδρομικά.
Άλλωστε η “ενηλικίωση” του ΣτΕ, ας μου επιτραπεί ο όρος, άρχισε με την προηγούμενη απόφαση του για τον λεγόμενο νόμο Κατρούγκαλου. Απόφαση που και εκείνη έφερε την σφραγίδα της Ειρήνης Σαρπ και βέβαια της σημερινής Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου που τότε ήταν στην προεδρία του Δικαστηρίου.
Η κυβέρνηση τώρα από την πλευρά της, χωρίς τον “βραχνά” μιας δικαστικής απόφασης που θα την υποχρέωνε να καταβάλει δις ευρώ, μπορεί να αποφασίσει με βάση τις οικονομικές δυνατότητες και τις κοινωνικές ανάγκες το δέον γενέσθαι, ικανοποιώντας τα δίκαια αιτήματα των συνταξιούχων.
