Μέσα στις δυσκολίες που όλοι βιώνουμε – άλλοι περισσότερο και άλλοι οδυνηρά- η πολιτεία, το κράτος κάνει ό,τι μπορεί. Τα μέτρα για τους περιορισμούς στην κίνηση, τα μέτρα για την οικονομική στήριξη των χιλιάδων που δοκιμάζονται από την πανδημία, επιχειρούν να απαλύνουν τις συνέπειες μιας πρωτόγνωρης κατάστασης.
Όμως υπάρχουν χιλιάδες συμπολίτες μας, ηλικιωμένοι, ευάλωτοι, ευπαθείς ομάδες, ανάπηροι, άποροι και ασθενείς, που έχουν άμεση ανάγκη στήριξης. Στήριξης, όχι μόνον οικονομικής, αλλά έχουν την άμεση ανάγκη να έχουν έναν άνθρωπο. Κάποιον που να τους βοηθήσει στις καθημερινές ανάγκες, στα ψώνια, στο φαρμακείο, στις επικοινωνίες τους, στην τράπεζα.
Γιατί κακά τα ψέματα οι ηλικιωμένοι δεν έχουν πρόσβαση στις νέες τεχνολογίες. Δεν ξέρουν να τις χρησιμοποιούν, ούτε είναι εύκολο να τις μάθουν μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα.
Η απομόνωσή τους, έτσι κι αλλιώς δεδομένη, επιτείνεται και το άγχος τους μεγαλώνει.
Για την κάλυψη αυτών των άμεσων αναγκών, το κράτος, οι δήμοι, που έχουν ξεκινήσει εκτεταμένα προγράμματα στήριξης εκείνων που έχουν ανάγκη, δεν επαρκούν.
Λύση ο εθελοντισμός. Όλοι μας μπορούμε να προσφέρουμε, όσο και ό,τι μπορούμε. Να μετέχουμε στη στήριξη των αδύναμων συμπολιτών μας και όσων έχουν ανάγκες.
Ο εθελοντισμός που αναδείχθηκε το 2004 στους Ολυμπιακούς Αγώνες και λειτούργησε με ιδανικό τρόπο, αποτελεί παρακαταθήκη. Δεν είναι δύσκολο να επαναληφθεί και τώρα για την αντιμετώπιση αυτής της εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης.
Θα καλύψει ανάγκες και θα προσφέρει στην κοινωνία, αφήνοντας ένα “κεφάλαιο” κοινωνικής ευθύνης, που μπορεί να είναι από τα πλέον θετικά της περιπέτειας που όλοι ζούμε.
