Η αποτυχία του σωφρονιστικού μας συστήματος και οι φανερές παθογένειες που ακολουθούν για χρόνια την ποινική νομοθεσία, που αλλάζει, ενίοτε σαν τα πουκάμισα, έχουν αφήσει ισχυρά αποτυπώματα στον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι δράστες απεχθών εγκλημάτων, όπως οι βιασμοί και οι σεξουαλικές κακοποιήσεις, κυρίως ανήλικων παιδιών.
Η ιστορία με το 12χρονο κορίτσι στον Κολωνό, που βρέθηκε στα δίχτυα παιδόφιλων και μαστροπών, δεν είναι τυχαίο που έχει συγκλονίσει την κοινή γνώμη, φέρνοντας στην επιφάνεια προβληματισμούς για το αν η ποινική μεταχείριση των βιαστών, έτσι όπως τιμωρούνται σήμερα, είναι επαρκής και δικαιώνει το αίσθημα των πολιτών για δικαιοσύνη.
Μέσα στο κλίμα έντονης αγανάκτησης, που δικαίως έχει προκληθεί σε πολύ μεγάλη μερίδα της κοινής γνώμης για το συγκεκριμένο έγκλημα και τους δράστες της σεξουαλικής κακοποίησης του άτυχου παιδιού, υπήρξε και η πρόταση από τον υπουργό Εσωτερικών Μάκη Βορίδη για την εφαρμογή –και στη χώρα μας– του χημικού ευνουχισμού για τους παιδοβιαστές και γενικά για τους βιαστές.
Η πρόταση και ξένισε και προκάλεσε αντιδράσεις. Και ήταν φυσικό. Επίσημα από το υπουργείο Δικαιοσύνης έγινε γνωστό ότι τέτοια πρόταση δεν μελετάται. Η συζήτηση πάντως άνοιξε, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο, αποτελώντας μια ισχυρή ένδειξη για το πόσο οι ποινές που επιβάλλονται για τόσο σοβαρά και αποτρόπαια εγκλήματα απέχουν από την πραγματικότητα τιμωρίας των δραστών και αφήνουν μια πικρή γεύση ατιμωρησίας στην κοινωνία.
Κυρίως όμως αφήνει ένα τεράστιο κενό που συνηγορεί στην ατιμωρησία, το γεγονός ότι οι όποιες ποινές επιβάλλονται, πολλές φορές αποδεικνύονται χάρτινες, γιατί οι δράστες «τρώνε» 15 χρόνια και μένουν στη φυλακή το πολύ έξι, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, που άλλαξε ο νόμος και τα χρόνια έκτισης της ποινής έγιναν εννιά.
Το ίδιο ισχύει και για τα ισόβια. Ισόβια επιβάλλονται πλέον για τους βιασμούς ανηλίκων, αλλά οι δράστες μένουν το πολύ 18 χρόνια και μπορεί να βγουν. Η αναντιστοιχία ανάμεσα στις ποινές και στην έκτισή τους είναι εκείνο που προκαλεί το αίσθημα δικαιοσύνης των πολιτών, ανοίγοντας συζητήσεις για άλλες ποινές, αν θεωρήσουμε ποινή τον χημικό ευνουχισμό, μέτρο που εφαρμόζεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως εθελοντικά και με τη συναίνεση του καταδικασθέντος.
Πριν πάμε όμως στον χημικό ευνουχισμό, μήπως θα ήταν χρήσιμο να υπάρξουν αλλαγές στον νόμο, ώστε να κλείσει η ψαλίδα ανάμεσα στις ποινές και στην έκτισή τους; Οσοι δηλαδή τιμωρούνται, να τιμωρούνται πραγματικά και να μην είναι οι καταδίκες «πέτσινες»; Kι αν οι όποιες αλλαγές δεν αποδώσουν, τότε ας γίνει συζήτηση και για τον χημικό ευνουχισμό κι αν κριθεί σκόπιμο να εφαρμοστεί το μέτρο. Ιδωμεν.