Όσο και να προσπαθεί κανείς, δεν μπορεί να προσεγγίσει την πραγματικότητα, για το πως θα είναι η ζωή μας μετά το τέλος της δοκιμασίας, που όλοι βιώνουμε. Το πιο αισιόδοξο σενάριο θα είναι σίγουρα να είμαστε όλοι και να μην λείπει κανείς.
Όμως η ζωή μας, και αυτό δεν είναι κινδυνολογία, θα έχει αλλάξει πάρα πολύ. Οι ειδικοί άλλωστε από καιρό μας προειδοποιούν πως πρέπει να συνηθίσουμε με την ιδέα, οτι τα πράγματα δεν θα έχουν σχέση με όσα ξέραμε. Θα είναι πολύ διαφορετικά.
Διαφορετικά σε ατομικό, κοινωνικό, οικονομικό επίπεδο. Σε όλα. Οι απώλειες μεγάλες και οι οδυνηρότερες αυτές που θα αφορούν εκείνους που δεν θα τα καταφέρουν.
Ο δρόμος, δυστυχώς, είναι πολύ μακρύς. Είμαστε μόνον στην αρχή. Αυτό που βιώνουμε τώρα θα κρατήσει καιρό, το λένε οι ειδικοί και το φωνάζουν. Δεν είναι υπόθεση ούτε μιας ούτε δύο εβδομάδων.
Ο χρόνος που θα χρειαστεί για να βρούμε όλοι- και η κοινωνία- την περπατησιά μας μετά τη σκληρή δοκιμασία σε όλα τα επίπεδα θα είναι μεγάλος. Ας μη γελιόμαστε.
Για αυτό, ας το πάρουμε πραγματικά στα σοβαρά. Όχι μόνον για να περιοριστούμε στο σπίτι, κάτι που είναι αυτονόητο. Αλλά για να οργανώσουμε έτσι τη ζωή μας και την καθημερινότητα μας για να αντέξουμε, να στηρίξουμε τους δικούς μας, να υποστηρίξουμε όποιον έχει ανάγκη και βέβαια να εργαστούμε όσοι μπορούν και πρέπει.
Οι κραυγές δεν έχουν θέση, ούτε οι μικρόψυχες προσεγγίσεις για όσους φέρουν το βάρος της διαχείρισης αυτής της πρωτοφανούς κρίσης. Ας αφήσουμε όλα αυτά για αργότερα η καλύτερα ας τα αφήσουμε για πάντα. Θα ήταν ένα από τα θετικά αυτής της πανδημίας, αν έστω και υπό αυτές τις δύσκολες συνθήκες, όλοι διατυπώναμε, τουλάχιστον δημόσια, λόγο νηφάλιο, ουσιαστικό και με επιχειρήματα.
Οι ιδεοληψίες, οι ανεδαφικές προσεγγίσεις και οι συνδικαλιστικές διεκδικήσεις χωρίς όρια δεν είναι της ώρας. Όλοι γνωρίζουμε τα όρια της χώρας, τα δημοσιονομικά της, τις αντοχές της οικονομίας αλλά και τις πραγματικές απαιτήσεις που πρέπει να έχουμε. Ας αλλάξουμε ρότα τώρα.
