Η σκοτεινή και αποτρόπαιη υπόθεση με τον αστυνομικό που υπηρετούσε στη Βουλή, τη γυναίκα του, επίσης αστυνομικό, και τις έρευνες για βιασμούς και βαριές κακοποιήσεις των παιδιών τους για χρόνια, προκαλεί τη λογική και χτυπάει στον πυρήνα της έννοιας της οικογένειας και της προστασίας των παιδιών.
Το έρεβος αυτής της ιστορίας εμφανίζεται τόσο βαθύ που δύσκολα μπορεί να υπάρξει προσέγγιση σε τέτοιας βαρύτητας εγκληματικές συμπεριφορές.
Οι ειδικοί άλλωστε σε επιστημονικό επίπεδο για το έγκλημα δεν αποκλείουν τίποτα. Υπάρχουν άνθρωποι που είναι ικανοί για όλα. Ακόμα και τα πιο σκληρά και αδιανόητα. Οπότε το αποτρόπαιο, το αδιανόητο ενός εγκλήματος είναι μέσα στις πιθανότητες του να συμβεί.
Τι γίνεται όμως με το περιβάλλον – οικογενειακό, φιλικό, σχολικό στην περίπτωση των παιδιών – που έρχεται σε επαφή συχνά με τους ανθρώπους αυτούς που εγκληματούν με τόσο βίαιο τρόπο κατά των ανήλικων παιδιών τους;
Τώρα που η φρίκη αποκαλύπτεται, καθημερινά φιλοξενούνται δηλώσεις συγγενικών τους προσώπων, φίλων τους και δασκάλων, σε σχολείο που πήγαιναν τα παιδιά-θύματα, που όλοι κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος. Εβλεπαν τα παιδιά με μώλωπες, είχαν υποψίες ότι κάτι συνέβαινε, έγινε και μια έρευνα, αλλά δεν βγήκε κάτι, κλήθηκε η μάνα στο σχολείο και αρνήθηκε ότι το αγόρι της οικογένειας παραλίγο να αυτοκτονήσει, ενώ στενή συγγενής, η αδελφή του δράστη αστυνομικού, διαρρυγνύει τώρα τα ιμάτιά της και μας ενημερώνει πως για αυτήν ο αστυνομικός έχει πεθάνει!
Η κοινή γνώμη, όλοι μας αποσβολωμένοι επιχειρούμε να καταλάβουμε, αν μπορεί κανείς να καταλάβει τη φρίκη σε αυτή την έκταση και το βάθος.
Και το ερώτημα που προκύπτει στην προκειμένη περίπτωση είναι τι έκαναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι του οικογενειακού, του φιλικού, του εργασιακού περιβάλλοντος και του σχολείου για να σωθούν από την ανείπωτη φρίκη αυτά τα παιδάκια. Διότι η δικαιολογία ότι τίποτα δεν είχαν πάρει χαμπάρι δεν μπορεί να σταθεί. Παιδιά που κακοποιούνται έτσι για χρόνια, έχουν ορατά σημάδια, έχουν δώσει κάποια στιγμή δείγματα της φρίκης που βιώνουν.
Αλλωστε ένας από τους εκπαιδευτικούς τους που μίλησε δημόσια μας άφησε άφωνους όταν δήλωσε πως ο πατέρας ήταν τσαμπουκάς (δηλαδή OK, δεν έτρεχε και κάτι) και η μάνα «τουμπεκιαζόταν» (άκου φράση από δάσκαλο) όταν ο αστυνομικός-σύζυγος της απευθυνόταν σε επίσκεψή τους στο σχολείο!
Πολλοί, χωρίς αμφιβολία, γνώριζαν, άλλοι είχαν σοβαρές ενδείξεις, είχαν υποψίες, κάτι είχαν δει, αλλά κανένας δεν ενδιαφέρθηκε πραγματικά. Αστυνομικός αυτός, αστυνομικός και η γυναίκα του, ιδιότητες που αρκούσαν για κάποιους να θεωρήσουν ότι δεν συμβαίνει κάτι πολύ σοβαρό. Οσο για τους συγγενείς και τους φίλους είναι αδύνατο να μην είχαν γνώση. Η βία στα ανήλικα, η τόση βία, και φαίνεται και με κάποιον τρόπο δηλώνεται. Αυτό το λέει και η επιστήμη και το αποδεικνύει η ίδια η ζωή.
Ωστόσο η αδιαφορία σε βαθμό συνενοχής των οικείων, η ευθύνη εκείνων που φέρουν το βάρος να προστατεύουν τα παιδιά, οι μεγάλες ευθύνες του εργασιακού περιβάλλοντος του δράστη και της γυναίκας του στον χώρο της Αστυνομίας και πρωτίστως εκείνων που χρόνια τον προστάτευαν παρά τη δηλωμένη και καταγγελθείσα παραβατικότητά του είναι από μεγάλες ως τεράστιες. Διότι σε αυτές τις περιπτώσεις η σιωπή δεν είναι χρυσός, είναι καραμπινάτο έγκλημα!