Την περασμένη Παρασκευή, η κυβέρνηση, το υπουργικό συμβούλιο για την ακρίβεια, όρισε νέο πρόεδρο στο Συμβούλιο της Επικρατείας, τον Μιχάλη Πικραμένο, που δεν έχει παρά μόνον σχέση συνεπωνυμίας με τον πρώην πρωθυπουργό Παναγιώτη Πικραμμένο, ο οποίος επίσης είχε διατελέσει πρόεδρος στο ανώτατο δικαστήριο.
Τι μας ενδιαφέρει, ίσως αναρωτηθούν πολλοί, η επιλογή του προσώπου του προέδρου του ΣτΕ. Μας ενδιαφέρει και μάλιστα πολύ, όπως και όλες οι επιλογές ατόμων για ηγετικές θέσεις στη Δικαιοσύνη, καθώς η λειτουργία της συναρτάται –και σχετίζεται ώς ένα βαθμό– και από το ποιοι έχουν το τιμόνι στα χέρια τους για ένα θεσμό που η λειτουργία του αγγίζει καθημερινά χιλιάδες πολίτες και άπτεται εξαιρετικά σοβαρών θεμάτων, όπως είναι αποφάσεις για μισθολογικά θέματα, για βαριά θεσμικά ζητήματα, όπως π.χ. ο νόμος για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, και τόσα άλλα.
Η επιλογή Πικραμένου είναι σωστή, όχι μόνο γιατί ο συγκεκριμένος ανώτατος δικαστικός έχει προϋποθέσεις ικανές που οδήγησαν στην επιλογή του (προϋποθέσεις είχαν και άλλοι ανώτατοι δικαστές), αλλά διότι πρόκειται να μείνει στην προεδρία του ΣτΕ για τρία χρόνια, διάστημα ικανό ώστε να ξεδιπλώσει και εφαρμόσει, στον βαθμό που έχει αρμοδιότητα, τις πολιτικές του, στηρίζοντας μαζί με τους άλλους ανώτατους δικαστές τις μεταρρυθμίσεις στη διοικητική δικαιοσύνη.
Η συνήθης πρακτική που έχουν εφαρμόσει πολλές κυβερνήσεις, μηδέ της νυν εξαιρουμένης, να ορίζουν προέδρους στα ανώτατα δικαστήρια για ένα χρόνο, έχει αποβεί καταστροφική. Γιατί όσο ικανοί και να είναι –πολλοί υπήρξαν ικανότατοι– δεν προλαβαίνουν να καθίσουν στην καρέκλα. Αναλαμβάνουν Σεπτέμβριο και φεύγουν Ιούνιο, γιατί συνταξιοδοτούνται κατά το Σύνταγμα. Από τον Απρίλιο και μετά, υπηρετούν σε καθεστώς προετοιμασίας για την αφυπηρέτηση.
Οποτε οι κυβερνητικές επιλογές –τον τρόπο επιλογής ηγεσίας της Δικαιοσύνης επιτάσσει το Σύνταγμά μας– εκφράστηκαν για προεδρίες τριών η τεσσάρων χρόνων, έγινε δουλειά και μάλιστα σημαντική. Το παράδειγμα του Ιωάννη Σαρμά, στο Ελεγκτικό Συνέδριο, που διετέλεσε κατόπιν και υπηρεσιακός πρωθυπουργός, είναι το πιο πρόσφατο και επιτυχημένο. Το Ελεγκτικό Συνέδριο με την ψήφιση νόμων από την κυβέρνηση και την ηγεσία Σαρμά άλλαξε πρόσωπο αφήνοντας στο παρελθόν παθογένειες πολύ σοβαρές, όταν για τον έλεγχο μεγάλων συμβάσεων περνούσαν μήνες, αποφάσεις για συνταξιοδοτικά έκαναν να εκδοθούν χρόνια κ.λπ. Θα πει ευλόγως κάποιος: αρκεί ένας Πικραμένος για να βελτιωθεί η κατάσταση στο ΣτΕ; Σίγουρα δεν αρκεί μόνον ένας ικανός πρόεδρος, αλλά μια τέτοια επιλογή αποτελεί εξαιρετική προϋπόθεση για να αλλάξει η λειτουργία ενός τόσο σημαντικού από θεσμικής πλευράς δικαστηρίου.