H ιστορία µε την κοινωνική κουζίνα και τον ιδρυτή της Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο, που είχε σημαντικό έργο στήριξης άπορων συμπολιτών μας, έχει προκαλέσει αίσθηση στην κοινή γνώμη και όχι άδικα.
Για μία ακόμη φορά, μια ομάδα κοινωνικής προσφοράς –διότι μη κυβερνητική οργάνωση δεν ήταν– με σημαντικό έργο ελέγχεται για τη διαχείριση των δωρεών που κατέβαλαν –πολλοί από το υστέρημά τους– χιλιάδες πολίτες, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι η κοινωνική αλληλεγγύη είναι απαραίτητη για να καλυφθούν κενά που δεν μπορεί ή δεν φρόντισε να καλύψει το κράτος για βασικές ανάγκες πολιτών.
Μετά την πολυετή δράση της κοινωνικής κουζίνας, ο ιδρυτής της τώρα ελέγχεται για οικονομικές ατασθαλίες που εντοπίστηκαν σε έρευνες της Αρχής για το Ξέπλυμα Μαύρου Χρήματος και ερευνώνται από τη δικαιοσύνη. Η περίπτωση Πολυχρονόπουλου είναι η δεύτερη μετά την Κιβωτό του Κόσμου, οργάνωση με μεγάλη και αυτή κοινωνική προσφορά, που επίσης εμπλέκεται από καιρό στη δίνη δικαστικών εκκρεμοτήτων –τόσο ο ιδρυτής της όσο και άλλα πρόσωπα– για θέματα που αφορούν την οικονομική διαχείριση δωρεών, αλλά και άλλα που σχετίζονται με σεξουαλικές παρενοχλήσεις.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Πού ήταν τόσα χρόνια οι αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες; Γιατί δεν φρόντισαν να ελέγξουν τις οργανώσεις αυτές, είτε είχαν νομική υπόσταση μη κυβερνητικής οργάνωσης είτε όχι; Γιατί κανένας κρατικός φορέας δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να ρίξει μια ματιά, αν τα χρήματα των πολιτών, λίγα ή πολλά, χρησιμοποιούνταν για τον σκοπό που δίνονταν και όχι για άλλους που αφορούσαν παράνομες δράσεις;
Δυστυχώς και στην Κιβωτό του Κόσμου και στην κοινωνική κουζίνα «Ο Αλλος Ανθρωπος», σοβαρές έρευνες δεν είχαν γίνει.
Ομως αυτές οι σοβαρές παραλείψεις ελέγχων, εκτός του ότι οδήγησαν σε καταχρήσεις, αν αυτές αποδειχθούν, προκάλεσαν κάτι πολύ σοβαρότερο. Με τις υποθέσεις αυτές κλονίζεται η εμπιστοσύνη που πρέπει να έχουν οι πολίτες, όλοι μας, στην ανάγκη κοινωνικής προσφοράς, κοινωνικής στήριξης των ευάλωτων συμπολιτών μας, γιατί αλλιώς εκείνοι που έχουν τις πραγματικές ανάγκες θα βρεθούν στο έλεος, χωρίς στήριξη και χωρίς φροντίδα. Ο κίνδυνος να χαθεί η εμπιστοσύνη σε όσους ασχολούνται με την κοινωνική μέριμνα –και κάνουν πολύ καλά– θα έχει σοβαρά αποτελέσματα για την κοινωνική συνοχή. Γιατί εκτός του ότι όλοι οφείλουμε να προσφέρουμε, το κράτος και κυρίως η Εκκλησία, που σηκώνει μεγάλο βάρος της κοινωνικής αλληλεγγύης, δεν μπορούν να καλύψουν τις υπαρκτές ανάγκες που αυξάνονται στους απαιτητικούς καιρούς με την κλιματική κρίση και τόσα άλλα.