To κλείσιμο της υπόθεσης για τις παράνομες πρακτικές της Novartis στη χώρα μας, με την απαλλαγή και των στελεχών της σε ό,τι αφορά τα όσα οι λεγόμενοι προστατευόμενοι μάρτυρες κατήγγειλαν περί δωροληψίας δέκα πολιτικών, προσφέρεται για πραγματική μελέτη, για το πως η πολιτική σκοπιμότητα μπορεί να τινάξει στον αέρα μια σημαντική δικαστική έρευνα και να απαξιώσει πολιτική και δικαιοσύνη.
Οι παράνομες πρακτικές της Novartis, που ερευνήθηκαν και σε άλλες χώρες και μάλιστα επιβλήθηκαν τσουχτερά πρόστιμα στην εταιρεία, αλλού προχώρησαν, διότι αντιμετώπισαν το σκάνδαλο, ως οικονομικό σκάνδαλο και κοίταξαν οι αρμόδιες αρχές τι ακριβώς είχε συμβεί και τι η εταιρεία πρέπει να πληρώσει.
Εδώ τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς. Το σκάνδαλο με τις παράνομες πρακτικές τις εταιρείας, θεωρήθηκε εξ αρχής χρυσή ευκαιρία για να σπιλωθούν πολιτικοί αντίπαλοι, για να υπάρξουν αναδιατάξεις στο πολιτικό σκηνικό δια της ποινικής οδού, και για να κονομήσουν κάποιοι, χρησιμοποιώντας για όλα αυτά θύλακες μέσα στη δικαιοσύνη.
Ετσι, από νωρίς, οι έρευνες αντί να στραφούν στα πεπραγμένα της εταιρείας, στράφηκαν στις καταγγελίες που έκαναν οι λεγόμενοι, προστατευόμενοι μάρτυρες, (οι μαρτυρίες τους δεν επιβεβαιώθηκαν από κανένα άλλο στοιχείο) που πήγαν στην Εισαγγελία Διαφθοράς και είπαν κάτι γενικόλογα, ότι δέκα πολιτικοί, ανάμεσα τους διατελέσαντες πρωθυπουργοί και άλλοι πρωτοκλασάτοι της πολιτικής, πήραν λεφτά από την Novartis.
Οσα είπαν οι προστατευόμενοι, χωρίς να προσκομίσουν κάποιο στοιχείο, τα πήραν οι εισαγγελείς της Διαφθοράς τοις μετρητοίς και άρχισε το πολιτικό πανηγύρι. Αντιπαραθέσεις στη Βουλή, σπιλώσεις υπολήψεων, αναφορές σε κλέφτες και λοιπά.
Όμως, καθώς το ψέμα έχει κοντά ποδάρια, όπως λέει, ο λαός, για τους πολιτικούς, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει τις εκλογές το 2019, η εισαγγελέας της Διαφθοράς Ελένη Τουλουπάκη, που σήκωσε τη σημαία της πολιτικής κάθαρσης, αναγκάστηκε ελλείψει στοιχείων να βάλει στο αρχείο, τους επτά από τους δέκα φακέλους, κλείνοντας τις υποθέσεις για τον Αντώνη Σαμαρά, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, τον Παναγιώτη Πικραμένο, τον Γιάννη Στουρνάρα και άλλους.
Αργότερα έκλεισαν οι υποθέσεις και για τους Αδωνι Γεωργιάδη, Δημήτρη Αβραμόπουλο και τέλος απο το δικαστικό συμβούλιο για τον Ανδρέα Λοβέρδο.
Στο τέλος, ως φυσική συνέπεια, έκλεισε η υπόθεση και για τα μεγαλοστελέχη της Novartis, Kωνσταντίνο Φρουζή και άλλους, που απαλλάχθηκαν, αφού δεν προέκυψε από την έρευνα, ότι πολιτικοί ήταν δωρολήπτες, άρα και οι της Novartis, όπως ήταν φυσικό, δεν τους δωροδόκησαν.
Τι έμεινε μετά από όλα αυτά, πέρα από την εργαλειοποίηση της δικαιοσύνης, την απαξίωση των θεσμών, την έκπτωση σε θέματα δημοκρατικής λειτουργίας και την αντιθεσμική πολιτική αντιπαράθεση; To ό,τι για το πραγματικό σκάνδαλο, δηλαδή το δίκτυο πληρωμών της εταιρείας σε γιατρούς και ιατρικό προσωπικό, δεν έγινε τίποτα ουσιαστικό. Η έρευνα, με την παρέμβαση της πολιτικής σκοπιμότητας, εξετράπη, ο χρόνος πέρασε, τα θέματα των γιατρών δεν ερευνήθηκαν όπως έπρεπε, η παραγραφή έσβησε ένα μεγάλο κομμάτι ευθυνών, και τώρα έμειναν κάποιες δεκάδες γιατρών για να πληρώσουν,αν πληρώσουν, το μάρμαρο. Μια ιστορία, χωρίς προηγούμενο, με πρακτικές πολιτικής σκοπιμότητας, ανάρμοστες σε μια ευρωπαική χώρα στο τέλος της δεύτερης δεκαετίας του 2000!
