Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες εκείνων που επέζησαν από την κόλαση της φωτιάς στο Μάτι με την εκατόμβη των νεκρών, δηλωτικές της οδύνης,της απόγνωσης και της οργής που έχουν βιώσει,επιβεβαιώνουν την απόλυτη ανυπαρξία κάθε μέτρου για να σωθούν οι άνθρωποι.
Εστω και ένας να είχε κάνει τη δουλειά του, κατέθεσε μία από τους μάρτυρες, οι άνθρωποι θα είχαν σωθεί. Η παντελής έλλειψη κάθε οργάνωσης για την αντιμετώπιση της φωτιάς και τα ολέθρια λάθη που έγιναν, όπως το κλείσιμο της Μαραθώνος και η αναγκαστική είσοδος εκατοντάδων αυτοκινήτων μέσα στη φλεγόμενη περιοχή, είναι μόνον ορισμένοι από τους εγκληματικούς παράγοντες που συνετέλεσαν στο τραγικό αποτέλεσμα, όμοιο του οποίου δεν έχει υπάρξει ποτέ.
Πέρα όμως από τις τραγικές διηγήσεις των ζωντανών νεκρών που καταθέτουν το μαρτύριο τους στη δίκη,περιγράφοντας απώλειες δικών τους ανθρώπων και τις δικές τους ανείπωτες ταλαιπωρίες, εκείνο που προκύπτει από αυτή τη δίκη είναι,πως η κρατική μηχανή στη χώρα μας, δουλεύει δυστυχώς ακόμα,μόνον με άνωθεν εντολές.
Το πολύπαθο ελληνικό δημόσιο, οι κρατικές υπηρεσίες που έχουν ταχθεί και πληρώνονται για να προστατεύουν τη ζωή των πολιτών και την περιουσία του, κινούνται σε περιπτώσεις κινδύνου και φυσικών καταστροφών με γνώμονα την ικανότητα και τη διορατικότητα της πολιτικής τους ηγεσίας.
Από την βιβλική καταστροφή στο Μάτι,εκείνο που δυστυχώς, πέραν όλων των άλλων, κατέστη ολοφάνερο,είναι η ανάγκη, επιτέλους, τα κόμματα που κυβερνούν,να δημιουργήσουν εκείνες τις συνθήκες, ώστε ο κρατικός μηχανισμός να έχει αυτονομία για τη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων, με την αυτονόητη επιλογή ικανής ηγεσίας στην Αστυνομία, την Πολιτική Προστασία, την Πυροσβεστική και λοιπά. Επιλογές με μόνο κριτήριο την ικανότητα και όχι τα κομματικά εύσημα.
Το κομματικής επιρροής κράτος και η κρατική μηχανή που κινείται με πολιτικές εντολές είναι η βασική αιτία για την εκατόμβη των νεκρών στο Μάτι. Και βέβαια οι τεράστιες ευθύνες για τη διαχείριση μιας πυρκαγιάς που αφέθηκε να κατακάψει ανθρώπους και περιουσίες μέσα σε λίγη ώρα.
Ενα έγκλημα που δεν μπορεί παρά να έχει συμβολική τιμωρία, καθώς όσοι δικάζονται, δικάζονται για πλημμέλημα και οι ποινές αν καταδικαστούν, δεν μπορεί να είναι μεγάλες. Αλλά για αυτή την καταστροφή δεν μπορεί να γίνει λόγος για ποινική τιμωρία. Μόνον για μια μικρή, ελάχιστη ηθική δικαίωση, αυτή που περιμένουν οι άνθρωποι που έζησαν την κόλαση και όπως λένε οι ίδιοι πλέον «απλώς υπάρχουν»…
