Η ιστορία της 12χρονης στον Κολωνό, που από τόσο μικρή ηλικία έχει υποστεί σεξουαλικές κακοποιήσεις και ψυχολογικούς μηδενισμούς, δεν είναι τυχαίο που έχει σοκάρει τους πάντες.
Πρώτα απ’ όλα, γιατί ένα ανήλικο παιδί, του Δημοτικού Σχολείου, βίωσε όσα βίωσε απροστάτευτο, χωρίς καμμία κηδεμονία και επιμέλεια, χωρίς φροντίδα και σεβασμό. Στο έλεος των παιδόφιλων και των αρρωστημένων σεξουαλικών ορέξεων. Στο έλεος εγκληματικών δράσεων.
Από την άλλη, στο πρόσωπο αυτού του άτυχου παιδιού ο καθένας μας βλέπει τους κινδύνους, που υφίστανται σήμερα για τα ανήλικα, σε μια κοινωνία όπου το επικίνδυνο καραδοκεί και οι κακοποιήσεις εμφανίζονται συχνά, πρωτίστως από άτομα του περιβάλλοντος των παιδιών.
Εκείνο όμως που επίσης προκαλεί σε αυτή την ιστορία είναι το γεγονός ότι ένας «καθώς πρέπει» οικογενειάρχης είναι ο δράστης όχι μόνον του βιασμού του παιδιού, αλλά και της εκπόρνευσης του.
Ο Ηλίας Μίχος θεωρείτο ένας επιχειρηματίας με κοινωνική δράση, αλλά μετά από όσα αποκαλύφθηκαν εμφανίζονται όλοι να πέφτουν από τα σύννεφα για όσα φρικτά και ανομολόγητα έκρυβε.
Είναι όμως δυνατόν κανένας από το περιβάλλον του να μην είχε παρατηρήσει, να μην είχε διακρίνει κάτι που ήταν προβληματικό σε αυτόν τον άνθρωπο; Να μην είχε προβληματιστεί από τα λεγόμενα του από τη συμπεριφορά του;
Δεν μπορεί να μην είχε διαφανεί η αρρωστημένη του συμπεριφορά και η απαξία του για τα ηθικά όρια.
Ο στενός περίγυρός του, και πρώτα από όλα το οικογενειακό του περιβάλλον, έχουν ευθύνη. Η ποινική ευθύνη, αν υπάρχει, θα εντοπιστεί. Η ηθική όμως είναι δεδομένη. Δεν είναι δυνατόν να ζεις χρόνια με έναν άνθρωπο και να μην έχεις καταλάβει περί τίνος πρόκειται.
Το ίδιο συμβαίνει και με το οικογενειακό περιβάλλον της ανήλικης. Η μητέρα της που κατηγορείται και για συμμετοχή στα εγκλήματα του Ηλία Μίχου ( βιαστή και προαγωγού) έχει πέραν της ποινικής ευθύνης που της έχει αποδοθεί, κολοσσιαία ευθύνη ηθικής διάστασης. Διότι ο γονιός έχει νομική και πραγματική υποχρέωση προστασίας των παιδιών του.
Τα παιδιά δεν είναι «μαρούλια» για να μεγαλώνουν με τον καιρό, ούτε να μεταβάλλονται σε εργαλεία επιβίωσης.Και βέβαια οι ευθύνες, πραγματικές ευθύνες για το πού έφθασε αυτή η ιστορία μέσα σε μια γειτονιά της Αθήνας, έχει και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, οι γείτονες, οι δάσκαλοι, οι άνθρωποι που ψώνιζαν σε αυτό το μαγαζί του Μίχου, που δεν είχαν την ευαισθησία να δουν και επιπλέον να μιλήσουν, ανώνυμα, για μια οικογένεια που ζούσε με οκτώ παιδιά σε συνθήκες φτώχειας και παραβατικότητας.
Διότι η κοινωνική αδιαφορία, η κοινωνική αποξένωση, είναι που γεννά το έγκλημα και πυροδοτεί την εγκληματική συμπεριφορά των «καθώς πρέπει» Μίχων…
