Οι ανώτατοι δικαστικοί, μέλη του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της Επικρατείας, που κληρώθηκαν από τη Βουλή για να ελέγξουν δικαστικά το υλικό της παραπομπής στη δικαιοσύνη για τον πρώην υπουργό Δημήτρη Παπαγγελόπουλο και άλλα μη πολιτικά πρόσωπα, κατέδειξαν με τον πλέον εμφανή τρόπο την πραγματική κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική δικαιοσύνη.
Οταν δεν μπορούν ανώτατοι δικαστικοί για 2,5 χρόνια να εκκαθαρίσουν μια σοβαρή υπόθεση με πολιτικά χαρακτηριστικά που διχάζει τα πολιτικά κόμματα, δηλητηριάζει την κοινωνία και ασκεί επιρροή σε κάποιους ψηφοφόρους, είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για δικαστικό σύστημα Ευρωπαϊκής χώρας;
Eίναι δυνατόν το Δικαστικό Συμβούλιο να φθάσει να κρίνει ένα τόσο σημαντικό – από πολλές πλευρές- θέμα κυριολεκτικά στο παρά πέντε, λίγη ώρα πριν αποχωρήσουν λόγω συνταξιοδότησης μέλη του Συμβουλίου και η ανακρίτρια Κωνσταντίνα Αλεβιζοπούλου;
Eίναι δυνατόν να εκδίδεται βούλευμα τα μεσάνυχτα μετά απο ανάκριση 2,5 ετών;
Τα οξύτατα προβλήματα της ελληνικής δικαιοσύνης, η ποιότητα των δικαστών σε όλα τα επίπεδα και η υποχώρηση του αισθήματος για πολλούς ότι κάνουν λειτούργημα, δυστυχώς έχουν αφεθεί για χρόνια χωρίς σημαντικές παρεμβάσεις.
Οι τελευταίες δειλές παρεμβάσεις της κυβέρνησης για αξιολόγηση των δικαστών δεν μπορούν να επιφέρουν δραστική αλλαγή της κατάστασης στη δικαιοσύνη. Χρειάζονται τολμηρές μεταρρυθμίσεις. Επίσης, οι κατά καιρούς επιλογές των κυβερνήσεων για την ηγεσία της δικαιοσύνης με κριτήρια πολιτικής σκοπιμότητας, έχουν δώσει τη χαριστική βολή σε ένα βαρύ από θεσμικής πλευράς δικαστικό σώμα, που πλέον, παρά το ότι έχει πολλούς και αξιόλογους δικαστικούς, εντούτοις παραπαίει από επιλογές ανίκανων και άλλων, που έχουν επιλέξει άλλους δρόμους επιβίωσης και ανόδου στην ιεραρχία.
Κάποτε όμως, αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά κράτος δικαίου και ευρωπαίκού τύπου χώρα, πρέπει να μπεί ένα τέρμα στην αποσύνθεση της δικαιοσύνης, για να μην είναι λόγια, ότι αποτελεί πυλώνα της δημοκρατίας…
