Τελευταία, και με αφορμή τις εξελίξεις της πανδημίας που μαίνεται σε όλη την Ευρώπη και στη χώρα μας, γίνεται πολύς λόγος για την ατομική ευθύνη.
Ο δημόσιος διάλογος κατακλύζεται και η πολιτική αντιπαράθεση εστιάζεται στην ατομική ευθύνη, με άλλα λόγια στην ευθύνη των πολιτών, όλων μας δηλαδή, για την τήρηση των μέτρων, που έχουν ληφθεί για την αντιμετώπιση στην εξάπλωση της πανδημίας.
Η ατομική ευθύνη, για να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα, είναι δημοκρατική κατάκτηση, είναι από τα βασικά στοιχεία της δημοκρατίας.
Πολίτες χωρίς ευθύνη, πολίτες που άλλοι αποφασίζουν μόνον για αυτούς, δεν είναι πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας.
Μόνον σε αυταρχικά και δικτατορικά καθεστώτα, τα οποία δυστυχώς έζησε με ολέθρια αποτελέσματα η ανθρωπότητα και ακόμα δεν έχουν εκλείψει, οι πολίτες δεν έχουν την ευθύνη για τις επιλογές τους.
Οι πολίτες σίγουρα έχουμε ευθύνες και οφείλουμε να τις αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα, ειδικά αν πρόκειται, όπως στην περίπτωση της πανδημίας, για τόσο σοβαρά θέματα δημόσιας υγείας.
Δεν μπορεί η πολιτεία να διαθέτει ένα στρατό από αστυνομικούς για να επιτηρεί τα μέτρα. Είμαστε νοήμονες και υπεύθυνοι πολίτες.
Οπότε οι τοποθετήσεις που ακούγονται από πολλές πλευρές, και αποτελούν και βασικά πολιτικά επιχειρήματα, ότι οι πολίτες δεν έχουν την ευθύνη για την εξάπλωση του κορωνοϊού, αλλά μόνον η κυβέρνηση, στερούνται λογικής.
Όμως άλλο οι ευθύνες των πολιτών, η ατομική ευθύνη, κι άλλο οι ευθύνες της κυβέρνησης. Οι πολίτες έχουν την ευθύνη να τηρούν τα μέτρα. Και η κυβέρνηση να κάνει ό,τι μπορεί για να διασφαλίσει την αντιμετώπιση της πανδημίας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να προασπίσει τη δημόσια υγεία των πολιτών.
Αν οι αποφάσεις της δεν είναι πάντα ενδεδειγμένες και αποτελεσματικές, που ορισμένες δεν είναι, υπάρχει αντιπολίτευση για να ασκήσει σοβαρή κριτική.
Όχι με πολιτικούς ακτιβισμούς, ούτε με επίκληση επιχειρημάτων, που χαϊδεύουν τα αυτιά εκείνων που έχουν την ανευθυνότητα ως πρακτική ζωής.
Γιατί με την πανδημία τα πράγματα είναι σοβαρά και μόνον σοβαρά μπορεί να αντιμετωπιστούν.
Ούτε με παρόλες, ούτε με προχειρότητες, ούτε με εφησυχασμούς. Τί δεν καταλαβαίνουμε;
