Αν πριν από λίγες ημέρες, όταν έπεφταν βροχή μολότοφ και ναυτικές φωτοβολίδες στου Ρέντη, είχε τραυματιστεί, κάτι που από τύχη δεν συνέβη, ένας περαστικός ή ένας από τους εκατοντάδες φιλάθλους που ανύποπτοι είχαν πάει στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν έναν αγώνα, τότε πολλοί θα ήταν εκείνοι που θα είχαν διαμαρτυρηθεί –και δικαίως– για τις τυχόν ευθύνες της αστυνομίας, που δεν απέτρεψε το τραγικό συμβάν ή για τις ευθύνες της που δεν συνέλαβε εγκαίρως τους πρωταγωνιστές επεισοδίων.
Αν μάλιστα το θύμα είχε τραυματιστεί από αστυνομικά πυρά, τότε οι κινητοποιήσεις και οι διαμαρτυρίες θα ήταν πολλές και έντονες, και πολύ δικαίως, γιατί οι αστυνομικοί είναι επαγγελματίες που δουλειά τους είναι η διασφάλιση της ασφάλειας των πολιτών, και ως εκ τούτου, ως επαγγελματίες, δεν μπορούν να τραβούν πιστόλι κατά των πολιτών, παρά μόνον σε εξαιρετικά ελάχιστες περιπτώσεις, που καθορίζονται πολύ αυστηρά από τον νόμο και ελέγχονται επίσης πολύ αυστηρά.
Η αστυνομική αυθαιρεσία και η αστυνομική βία, άλλωστε, δεν είναι πράγματα συμβατά με μια ώριμη δημοκρατία ευρωπαϊκού τύπου, όπως είμαστε δεκαετίες τώρα. Παραπέμπουν σε άλλα καθεστώτα.
Ο βαρύτατος τραυματισμός του αστυνομικού στα τραγικά επεισόδια στου Ρέντη, όμως, κατέδειξε ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που εμφανίζονται να έχουν επιλεκτικές ευαισθησίες στη βία. Την καταδικάζουν κατά περίπτωση, ανάλογα με το θύμα, ενώ είναι επίσης πολλοί εκείνοι που εργαλειοποιούν την καταδίκη της βίας, προσδίδοντας στις διαμαρτυρίες τους πολιτικό πρόσημο.
Η επιλεκτική καταδίκη της βίας, ωστόσο, που επαναλήφθηκε και στην περίπτωση του βαρύτατου τραυματισμού του αστυνομικού, μας παραπέμπει πολύ πίσω, αναζωπυρώνοντας κοινωνικά σύνδρομα που βασίστηκαν σε ανώμαλες πολιτικά εποχές.
Η καταδίκη της βίας δεν είναι δυνατόν να έχει ούτε χρώμα ούτε μπορεί να επιδέχεται επιλεκτικές προσεγγίσεις. Η επιλογή στην καταδίκη της βίας είναι πραγματικά κάτι που δείχνει πως ακόμη δεν έχουμε εμπεδώσει ως κοινωνικό σώμα πολλά, όταν για τον βαρύτατο τραυματισμό του αστυνομικού οι αντιδράσεις είναι αυτές που είναι, ενώ σε άλλη περίπτωση θα ήταν τελείως διαφορετικές. Με αυτά τα δεδομένα, η επίσκεψη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης Στέφανου Κασσελάκη στο νοσοκομείο, όπου ενημερώθηκε προσωπικά για την πορεία της υγείας του αστυνομικού, είναι ένα βήμα, που δηλώνει σε όλους πως η βία έχει μόνο θύματα και μόνο η καταδίκη τής αρμόζει. Αλλιώς, αν το θύμα καθορίζει την όποια αντίδραση, εκείνο που πραγματικά συμβαίνει είναι πως κάποιοι κλείνουν το μάτι στους δράστες, και μάλιστα πολύ πολύ πονηρά…