Αν ελληνικό δικαστήριο καταδίκαζε σε τρία ως 20 χρόνια βιαστές, όπως συνέβη στη Γαλλία, στην πολύκροτη υπόθεση Πελικό, θα είχε γίνει σεισμός, ακόμα κι αν αυτές ήταν οι ποινές, που προέβλεπε ο νόμος.
Η ελληνική νομοθεσία, έτσι όπως έχει τροποποιηθεί τα τελευταία χρόνια, επιφυλάσσει βαριές ποινές για βιασμούς, ποινές που φθάνουν ως τα ισόβια. Εννοείται, πως στο ποινικό μας σύστημα δεν υπάρχει ποινή τριών χρόνων για πράξεις βιασμού, ακόμα κι αν αναγνωριστούν στους δράστες κάποια ελαφρυντικά.
Βέβαια, οι ποινές που επιβλήθηκαν από το γαλλικό δικαστήριο για την αποτρόπαια αυτή υπόθεση, που έχει συγκλονίσει ολόκληρο τον κόσμο, προκάλεσαν αίσθηση στους άμεσους συγγενείς του θύματος (παιδιά της οικογένειας Πελικό), αλλά στην Ελλάδα, αν είχε συμβεί κάτι ανάλογο, θα είχαν πάρει φωτιά τα τόπια και ως ένα βαθμό και σωστά.
Ωστόσο, οι βαριές επικρίσεις σε δικαστικές αποφάσεις, χωρίς επιχειρήματα, στη λογική προσεγγίσεων λαϊκών δικαστηρίων, δεν μπορεί να θεωρούνται συμβατές με τον σεβασμό σε θεσμούς και την εύρυθμη λειτουργία μιας δημοκρατίας, σε ένα κράτος που συμπληρώνει σε λίγο, 50 χρόνια ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Και πάμε τώρα στη δίκη για την πρωτοφανή αυτή υπόθεση. Εδώ η εξέλιξη της διαδικασίας, η ταχύτητα απονομής της δικαιοσύνης, η συμπεριφορά των μέσων ενημέρωσης, η στάση και οι δημόσιες τοποθετήσεις των συνηγόρων όλων των πλευρών και κυρίως της υπεράσπισης, ο σεβασμός στο θύμα και πολλά άλλα, προσφέρονται για συγκρίσεις, που δε μας περιποιούν ούτε θεσμική τιμή ούτε κοινωνική ενσυναίσθηση.
Οπότε με δύο λόγια: Η δίκη και η καταδίκη στην υπόθεση Πελικό έχει πολλά να μας διδάξει και να αναδείξει θετικές και αρνητικές πλευρές, που καθορίζουν την απονομή δικαιοσύνη στη χώρα μας, καθώς και την αποδοχή και τη διαχείριση των δικαστικών διαδικασιών, αλλά και των αποφάσεων.
Γιατί οφείλουμε να βλέπουμε και γύρω μας τί συμβαίνει και όχι να λειτουργούμε σαν ιδρυματοποιημένα παιδιά που ζουν σε έναν περίκλειστο κόσμο.